Korte Berichten Uruzgan
Samenstelling: Kees Kalkman
Inhoud:
- Canadese soldaten zullen ontwikkelingswerkers na 2011 niet meer beschermen
- Van Noord-Ierland tot Helmand, de les is overal hetzelfde
- De politieke wil van de NAVO om de strijd in Afghanistan voort te zetten, verzwakt
- Het publiek en de politici verliezen hun geduld bij de Afghaanse missie
- McCain: bereid je er maar op voor dat we de Nederlanders in Afghanistan kwijtraken
Canadese soldaten zullen de ontwikkelingswerkers na 2011 niet meer beschermen
De generaal die verantwoordelijk is voor de Canadese troepen overzee zegt dat zijn mensen na de zomer van volgend jaar niet langer de veiligheid zullen verzorgen voor het Provinciaal Reconstructie Team van Canada in Kandahar. "Het is einde oefening over de hele lijn in juli 2011" zei luitenant-generaal Marc Lessard. "De opleidingsteams [OMLT’s], de gevechtsgroep, het PRT, de helikopters. Alle operaties worden beëindigd." Het parlementaire besluit dat de Canadese soldaten volgend jaar naar huis gaan, brengt de diplomaten en de hulpverleners in een lastig parket, omdat premier Harper onlangs heeft gezegd dat Afghanistan na 2011 "een puur civiele missie" zal worden en veel Canadese ontwikkelingshulp zal blijven ontvangen.
(..)
Bron: Canwest News Service (Can.), 25 februari 2010
Naar bovenVan Noord-Ierland tot Helmand, de les is overal hetzelfde
(..)
Deze week heeft de Britse regering een antwoord gekregen op de vaak gestelde vraag hoe het mogelijk is om terug te trekken uit Afghanistan. De Nederlanders hebben laten zien dat dit kan door simpelweg de terugtocht aan te kondigen, zoals de meeste NAVO-landen zich de facto hebben 'teruggetrokken', door in Kaboel te blijven en te weigeren om te vechten in een conflict dat naar hun mening niet te winnen is. Er zijn duidelijke grenzen aan het uithoudingsvermogen van democratieën bij oorlogen ver van huis, waarbij alleen zeer vage nationale belangen in het spel zijn.
De pogingen van Gordon Brown, David Miliband en David Cameron om de strijd in Helmand te verbinden met de veiligheid op de Britse straten zijn niet langer alleen maar ongeloofwaardig, ze zijn surrealistisch. Het officiële doel is om het risico van islamistische aanslagen te verminderen door ver verwijderde 'sponsors van terrorisme' en 'trainingskampen' te verdelgen. Andere motieven – het bewaren van de eenheid binnen de NAVO, stabilisering van de regio en het confronteren van de jihad – worden genoemd, maar zijn ondergeschikt. Oorlog kan alleen draaien om veiligheid.
Maar het gebrek aan binnenlandse terroristische aanslagen suggereert dat dit doel van 'nationale veiligheid' effectief is bereikt in Engeland en de VS. Er is geen enkele bewijs dat buitenlandse oorlogen daar enige rol bij hebben gespeeld. Integendeel, als we enige geloof kunnen hechten aan de verklaringen van veroordeelde terroristen, dan is de oorlog contraproductief. In een tijd van bezuinigingen zou je dus goede kwaliteit voor je geld krijgen door fondsen te verschuiven van oorlog naar binnenlandse terreurbestrijding. Maar wie durft dat te zeggen of te doen?
(..)
Bron: Simon Jenkins in The Guardian (GB), 23 februari 2010
Naar bovenDe politieke wil van de NAVO om de strijd in Afghanistan voort te zetten, verzwakt
De NAVO probeerde gisteren de barsten te verhullen maar de val van de Nederlandse regering benadrukt op een heel verkeerd moment de zwakke schakels bij de inspanningen van de NAVO in Afghanistan.
Het kernprobleem voor de NAVO en de regeringen die vechten in dit door oorlog verscheurde land is de lastige combinatie om tegelijkertijd de Afghaanse bevolking en de Taliban ervan te overtuigen dat ze een rechte koers varen en het wegkwijnende thuisfront op te peppen met de belofte dat de troepen op een acceptabele tijd naar huis komen.
Ondanks de stemming van militair optimisme die verbreid wordt vanuit het hoofdkwartier van de NAVO in Kaboel, illustreert het Nederlandse fiasco dat de politieke wil van de bondgenoten om bloed en geld te blijven geven voor een onpopulaire oorlog in toenemende mate verzwakt. Middenin het grootste offensief sinds het begin van de oorlog in 2001, kon de timing niet beroerder zijn.
Veel Nederlandse burgers vinden dat Nederland, een middelgrote Europese mogendheid, zijn bijdrage wel geleverd heeft. Volgend jaar vertrekken de Canadezen, in elk geval uit hun gevechtsrol. Amerika torst in toenemende mate de last, maar president Obama heeft zijn eigen zorgen, met de tussentijdse verkiezingen dit jaar en de race om het presidentschap in 2012. Er moet snel tastbare vooruitgang worden geboekt en de Afghanen moeten laten zien dat ze in staat zijn de winkel over te nemen.
Bron: Tom Coghlan in The Times, 22 februari 2010
Naar bovenHet publiek en de politici verliezen hun geduld bij de Afghaanse missie
De politieke klasse is nu voor het eerst bereid de gevolgtrekkingen onder ogen te zien. De Nederlandse regering is de eerste die is gestruikeld en gevallen naar aanleiding van de oorlog. Het is nog onduidelijk of de oorlog ook andere regeringen zal treffen. Andere NAVO-landen hebben ook brede en in sommige gevallen overweldigende meerderheden in de bevolking om hun eigen of alle troepen uit Afghanistan terug te trekken.
Het is maar een kwestie van tijd voor de druk in de andere hoofdsteden zo groot wordt, dat de politici gedwongen zullen worden te kiezen tussen hun loyaliteit aan het bondgenootschap en hun eigen politieke overleven. Democratieën kunnen alleen oorlog voeren zolang er een voldoende stabiele en sociale consensus is voor de operatie. Als die uiteenvalt zullen veel hoofdsteden dezelfde problemen ondervinden als de Nederlanders.
Bron: Süddeutsche Zeitung, geciteerd in Der Spiegel (BRD), 22 februari 2010
Naar bovenMcCain: bereid je er maar op voor dat we de Nederlanders in Afghanistan kwijtraken
Senator McCain (ex-presidentskandidaat) merkte tijdens een hoorzitting van de commissie voor de strijdkrachten op: "We moeten ons maar neerleggen bij het feit dat de Nederlanders vertrekken. Dat is de reden dat hun regering is gevallen. Ik ben dankbaar voor hun deelname. Ik leef bijzonder mee met de verliezen die ze hebben geleden. Maar we moeten ons instellen op de realiteit van wat de bondgenoten feitelijk nog zullen bijdragen en eerlijk gezegd, mevrouw de minister, het idee dat ze dat verschil nog zullen aanvullen is ver verwijderd van de realiteit van hun binnenlandse situatie."
Bron: Military Times (VS), 22 februari 2010
Naar boven
Naar beginpagina